آخرین بازى، بدترین بازى

به گزارش تئاتر آذربایجان شرقی، سلیقه گروه هاى شهرستانى برای اجراى چنین نمایش هایی در قالب دفاع مقدس، آن هم براى جشنواره مهمى مثل جشنواره استانى، ظاهراً تبدیل به یک نوع عادت شده است.

قصه هایى که در حاشیه جنگ ٨ ساله روایت مى شوند و تنها روایت مى شوند. دریغ از کمى بازى و احساس و به چالش کشیدن تماشاگر.

قصه هایى که دغدغه قرار دادن آن ها کمى براى نسل امروز از هنر دوستان سخت است؛ چرا که آثارى با این موضوع و مضمون باید تماماً و از همه جهات قدرتمند به روى صحنه بروند.

از قصه هایی که در حاشیه و موازى با جنگ روایت مى شود تا بازی هایى که بتوانند مخاطب را در حال و هواى آن روزهاى ایران قرار دهد. آن هم مخاطبی که جنگ را ندیده و تنها به شنیدن خاطرات آن در لابلاى خاطرات و روایات نسل هاى گذشته خود بسنده کرده است.

حال با این نگاه نویسنده و با این حجم کم از دکور و آکساسوار و جذابیت قصه و بازى ها و لکنت هاى ابتدایی، وظیفه اجرا و انتقال پیام به مخاطب برای مولف و کارگردان، سخت و سخت تر مى شود.