همچون روال عادی، اندکی واقع بین باشیم

به گزارش تئاتر شهر تبریز:  متنی بی روح و بی حرکت، به اصطلاح یک فضای بی تحرک و مسموم را برای مخاطب ایجاد می‌کند.

در این راستا ترجمه نمایشنامه توسط اصغر نوری روان و بی نقص اعمال شده است .
صحنه نمایش یک مثلث زندگی که در یک ضلع آن “در” : نماد شروع هر پایانی, ضلع دیگری: “میز و صندلی” : نماد مقام و در ضلع دیگری هم یک “صندلی چرخان” : که نماد تحرک و تغییر است. به نظرشخص من این سه به حد کافی همه چیز را به مخاطب بازتاب می کنند.

کارگردانی این نوع متن ها خیلی سخت و دشوار است، معتقدم فرزین ریحانی بسیارخوب از عهده این کار بر آمده بود. شاید به نظر برخی از تماشاگران برسد که کار، کارگردانی ندارد و فقط دو نفر نشسته و هیچ حرکتی نمی کنند و دیالوگ میگویند وآن را تمامی افراد انجام می دهند ولی به نظر شخص من  حرکت فقط راه رفتن روی صحنه نیست; همان که راه نمی روند فقط نشسته اند و کل مفهوم نمایش را به تماشاگران منتقل می کنند در آن واحد سخت و دشوار بوده و کار هربازیگری نیست.

وحید منافی بازیگر بنام تئاتر از افراد بسیار موفقی است که در سال های اخیر جای خالی او حس شده و نوعی دلتنگی ایجاد کرده بود. در این نوع نمایش ها بیشترین فشار و سختی بر بازیگران می افتد چراکه باید بدون هیچ حرکت (این طرف آن طرف رفتن) حس و حال نمایش را به تماشاگران منتقل کنند.

موفقیت آنان در این مقوله را نصف در نظر گرفته ام یعنی به نوعی کامل موفق نبوده اند، بازی در برخی از قسمت روان و با حرکات خیلی ریز و زیبا پیش می رفت و در بعضی سکانس ها احساس می کردم بازیگران همدیگر را نه می شنوند و نه می بینند، فقط دیالوگ می گویند مثل اینکه هرکدام برای خود بازی می کنند ولی این اتفاق در برخی بخش ها و بسیار کم نمایان شده بود.

پیشنهاد و نظر شخصی من به این نمایش، اگر من به جای کمیسر بودم به خاطر مقصدم کمی از جنسیتم یعنی زنانگیم استفاده می کردم تا به راحتی به مقصدی که در پیش دارم برسم، البته ناگفته نماند این فکر و عقیده من در این راستا بود که شاید کارگردان بر این نظر مخالف باشد.

در کل اجرای قابل قبول و خوبی بود ، از تمامی عوامل این نمایش کمال تشکر را دارم.

 

یونس ولی پور(بازیگر،کارگردان و دانشجوی دکترای تئاتر)